Een aantal vooraanstaande heren uit Doesburg richtte in 1759 de Weduwenbeurs op. Vanaf dat moment konden telkens honderd mannen lid worden. Zij betaalden contributie en als zij stierven, ontving hun weduwe een uitkeren. Deze manier van verzekeren was in de achttiende eeuw zeer geliefd; overal in het land ontstonden vergelijkbare beurzen. Ze beleefden een onstuimige opkomst en vaak ook een snelle ondergang.

De Weduwenbeurs uit Doesburg bestaat echter nog steeds en is daarmee een van de oudste nog bestaande levensverzekeringen van het land.

Het heeft de Weduwenbeurs in de ruim 250 jaar van haar bestaan niet aan tegenslagen ontbroken. Financieel was het in de loop der eeuwen regelmatig spannend of het fonds kon overleven. Ook op het administratieve en juridische vlak waren er hindernissen te nemen. Een flinke portie geluk, grote lokale betrokkenheid en standvastigheid van de bestuurders zorgden ervoor dat het fonds bleef bestaan.

Het boek beschrijft de onstuimige historie van dit bijzondere cultureel erfgoed en is daarmee de eerste grondige studie naar de geschiedenis van een weduwenfonds in Nederland.

Opdrachtgever: Weduwenbeurs Doesburg